Wat kon ik als kind verdrietig zijn als ik het gevoel had dat ik er niet bij hoorde. Dat verdriet uitte ik niet bij vriendjes of vriendinnetjes, maar door dikke tranen te huilen als ik thuis was.

Ik wilde bij de grote groep horen en niet anders zijn. Ik bedenk me nu dat ik wel degelijk anders was. Waar iedereen rechtsaf sloeg, bedacht ik dat linksaf interessanter was. Op een stoer moment durfde ik linksaf te gaan verkennen.

Tijdens de basisschoolperiode zorgde ik ervoor dat ik niet te veel opviel. Nieuwe mensen of situaties tastte ik af voordat ik stappen durfde te zetten. Zoals de leraren zeiden: ‘Ik was een beetje verlegen’.

Toen ik van lagere school wisselde, ontdekten mijn ouders en ook leraren een andere kant van me. Ik voelde me op deze nieuwe school veiliger en mijn creativiteit werd geprikkeld. Ik werd zelfs een tikkeltje ondeugend. Ik ging grenzen opzoeken en niet voor de hand liggende wegen verkennen. Ik maakte makkelijk contact met andere kinderen en nu noemde volwassenen me spontaan en vriendelijk.

Bij leeftijdsgenootjes voelde ik mijn zelfvertrouwen groeien. In een half jaar veranderde ik van een kind dat bang was om te falen naar een kind dat op avontuur uit ging.

Van de veilige lagere school ging ik naar de middelbare school en in de brugklas bleef ik het avontuurlijke kind, maar langzaam bekroop opnieuw het gevoel van moeten presteren. De angst om te falen en het graag geliefd willen zijn, kwam terug. Echter ik bleef in ontspannen omgevingen mijn avontuur opzoeken.

Rond mijn zestiende levensjaar durfde ik grote stappen te nemen, zoals verkering met vriendjes, op reis naar New York en geld verdienen om een scooter te kopen. Ik rook aan een gevoel van vrijheid!

Ik durfde te handelen ondanks mijn angsten en dit werd mijn lijfspreuk: ‘Moed is een beloning op zichzelf!’. Deze spreuk zegt het voor mij helemaal. Moed betekent voor mij niet dat ik geen angst voel, maar het betekent dat ik handel ondanks mijn angst.

Als ik mijn angsten er volledig kan laten zijn, is dat voor mij werkelijke moed. Het tonen van moed heeft me ook geleerd om open te staan voor hulp van anderen. Ik heb geleerd dat ik het namelijk niet alleen hoef te doen.

Laatst zag ik Malala Yousafzai in College Tour. Wat een krachtige tiener. Ze raakte me omdat ze mij laat zien hoe zij zich heeft ontwikkeld in het niet laten leiden door angst. Ze laat zien dat ze niet bekend wil staan als het meisje dat door de Taliban door het hoofd werd geschoten, maar als het meisje dat strijdt voor onderwijs.

In haar autobiografie “Ik ben Malala” vertelt zij hoe ze wordt beloond door het tonen van haar moed. Een citaat:

“Op mijn zestiende verjaardag was ik in New York en mocht daar de VN toespreken. Het was eng om voor die zaal vol mensen te staan waar zoveel wereldleiders ook hebben gestaan, maar ik wist wat ik wilde zeggen. “Dit is je kans, Malala”, zei ik tegen mezelf. Er zaten maar vierhonderd mensen voor me, maar toen ik de zaal in keek stelde ik me voor dat het er miljoenen waren. Ik schreef mijn toespraak ook niet alleen voor de VN-delegatieleden, maar voor ieder mens waar ook ter wereld die een verschil kan uitmaken. Ik wilde iedereen bereiken die in armoede leeft, alle kinderen die gedwongen worden te werken, al degenen die lijden onder terreur of gebrek aan onderwijs. Diep in mijn hart hoopte ik elk kind te bereiken dat moed zou kunnen putten uit mijn woorden en daardoor voor zijn of haar rechten zou opkomen”.

Het tonen van moed laat mij zien dat zowel het aftastende als het avontuurlijke kind in mij zitten. Beide kan ik inzetten op gewenste momenten en zij maken dat ik me compleet voel. Moed is mijn beloning. Hoe beloon jij jezelf?



*De foto's ben ik in mijn jonge jaren net toen ik wisseld voor school. De foto links is de tweede schooldag op mijn nieuwe school. De foto rechts zit ik een halfjaar op mijn nieuwe school.

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.