De laatste jaren zie ik juist dat als ik dingen voor anderen wil oplossen dat ik juist bij de ander hun eigen weg ontneem. De weg waarmee zij zich persoonlijk kunnen ontwikkelen, om te gaan voor hun eigen welzijn.

Nu ik terugkijk zie ik ook hoe lastig het is dat wanneer ik aan de behoeftes van een ander wil voldoen, ik niet kan voelen wat van mezelf of van een ander is. Daarbij is ook nog de vraag, is het wel echt de behoefte die de ander heeft of is het mijn verwachting dat het hun behoefte is?

Deze tekening van moeder en dochter heb ik 3 jaar geleden getekend. Ik zag toen in dat ik lasten van mijn moeder droeg. Ik deed dit omdat ik het lastig vond om te zien hoeveel verdriet zij had.

Onbewust ging ik een last voelen die helemaal niet van mij was. Ook zij was zich hier helemaal niet van bewust. Zij heeft me nooit gevraagd om dit te dragen. 

Doordat we hier tegenwoordig gesprekken over hebben, kan ik mijn moeder deze lasten teruggeven en zij omarmt ze. Ze wil ze zelf dragen en ik heb nu ruimte om mijn eigen lasten te helen.

Nu weet ik als moeder dat mijn kinderen ook zeker traumatische ervaringen zullen krijgen en dat ik deze niet voor hun kan en mag oplossen. Ik weet ook dat wat ik zelf aankijk en draag, mijn kinderen niet mee zullen worden belast en ik hun kan ondersteunen in hun weg.

Het dragen van alleen je eigen lasten maakt het leven zoveel lichter.

Sta jij wel eens stil bij welke emoties van jou zijn en welke van de ander?

Wat is jouw valkuil om de weg van iemand anders vrij te willen maken en zo van je eigen weg af te raken?

Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.